صدای شادی افلاکیان از کوچه پس کوچه‌های مدینه به گوش می‌رسد.

از خانه ساده و باصفای امام کاظم علیه‌السلام ، نوری به آسمان برخاسته است. ستاره‌ها نورانی‌تر شده‌اند و ماه، همچونخورشید می‌درخشد.

صدای گریه‌ای سکوت آسمان‌ها را شکسته، انتظار عاشقانه پدری را بهپایان رسانده، و لب‌های پر از نور پیشوای هفتم را به لبخند زینت داده و بر اماممان،حضرترضا علیه‌السلامهمدمی بخشیده، تا زینبی دیگر برای حسینی دیگر باشد.

آری، مدینه از شمیم فاطمهمعصومهعلیهاالسلاممعطر شده است.

از عرشخدا باران سپیده می‌بارد؛ هلهله فرشتگان شادی آسمانیان را هویدا می‌کند؛ماه با لبخند، بذر نقره می‌پاشد و ستارگان در بزمِ شادیِ عرشیان، آسمانشهر را با حضورشان چراغانی ‌کرده‌اند.

ملائک، شادباش‌های خداوندی را درسریرهای نور به سرزمین مدینه می‌فرستند.

آمد و با آمدنش، بال فرشتگان الهی فرش زمین شد تا معصومیت، مطهره‌ای دیگر از فرزندان محمد صلی ا... علیه و آله را در برگیرد.

گلی همزاد علی بن موسی الرضایی که از یک شاخه روییدند تا هر دو، پناه دل سوختگان باشند.

حضرت معصومه سلام ا... علیها امروز بر شانه‌های خاک، گام نهاد تا لباس شفا را بر روح مجروح دردمندان بپوشاند.

نام روشن و شفاف فخر زنان عالم! شفیعه روز قیامت و انیس لحظه‌های عبادت است؛ آنجا که از صمیم قلب، به او توسل می‌جوییم تا بر گردنه‌های سنگین گناه در میانه راه نمانیم.

شکفتنش در باغ جهان، ادامه ملکوت بر زمین است و گشودن درهای رحمت.

به تو تمسک می‌جوییم، ای بانوی معصوم!

چه زیباست ساحل جمکران در کنار دریای تو، وقتی دل‌های غرقه در عشق، چشم انتظار رسیدن کشتی نجات مولای خویش‌اند.

ای غریب آشنا، استغاثه منتظران را به وساطت خویش، بی‌ثمر مگردان و در گروی آبروی خود، همسایگان بارگاهت را در جمعه‌های انتظار دریاب، تا مگر به استجابت دعای تو، میلادت، آغاز شکفتن گل نرگس باشد.

تولدت بانو! بوی مهدی (عج) می‌دهد!

مژده باد طلوع تو ای معصومه زکیّه که بارقه شهاب تو، روشنایی دیگر در شب‌های مناجات اهل زمین است.

معصومه، یعنی قداست مریم و عصمت فاطمه و ادامه قصه غصه‌های زینب در جست وجوی برادر.

معصومه یعنی ترنم ترانه‌ای دیگر برای استجابت دعا.

لبریز از نام توایم که غربت شاه غریب را به یادمان می‌آوری.

امروز، سپیده دم طلوع تو، عطر نوشکفته بهار را بر قلب مشتاقانت می‌پراکند.

چه زیباست سرنوشت تو در خطه قم، وقتی هم آسمان با ماه و ستارگانش می‌شوی و اجازه میهمانی تو برای قلب‌های شکسته، به منزله زیارت حسین علیه‌السلام می‌شود.

شرافت زن در یاد توست، آن هنگام که قدسیان بر گلدسته‌های نورانی‌ات سلام می‌فرستند.

طلوع می‌کنی و نام تو، سپیدارها را به وجد می‌آورد.

محبت تو ای بانو، تالاب‌های تیرگی روح را پر از زلالی عرفان می‌کند.

میلاد تو، نبض پرتلاطمی است که اندام خواب رفته سکوت را بیدار می‌کند تا ساعات مه گرفته ایمان را آفتابی کند.

نوشته شده در شنبه 92/6/16ساعت 1:23 عصر توسط حمیده بالایی نظرات ( ) |